Bij toeval was ik in het park gekomen.
Een weg, en nog een weg, wat ondoordacht
maar desondanks op goed geluk genomen
hadden mij daar gebracht.
Verwonderd keek ik, zag het wit van sneeuw en
het zwart van bomen en het zwart van water,
het grijs van geklaard licht, schichtende meeuwen:
zo werd het later.
De ruimte won. De tijd ruimde het veld,
verwaaide in de wind: minutengruis,
niet meer bemeten, op geen klok geteld –
en ik was thuis.
Jos Jansen